درباره‌ی کتاب
« خبر را بايد کوتاه نوشت، حتي اگر به خبر طولاني نياز مبرمي داشته باشيم .» اين يکي از نکاتي است که دکتر شکرخواه در اين کتاب بر آن تاکيد مي کند. موضوعي که در روزنامه نگاري دنيا نيز مورد تاکيد است، طبق پژوهش هاي جهاني که توسط رسانه هاي معتبر دنيا تهيه شده است بيش از نيمي از مخاطبان رسانه هاي مکتوب تنها تا 500 کلمه گزارش هاي خبري را مطالعه مي کنند و به خواندن ادامه بحث علاقه اي نشان نمي دهد، به همين خاطراست که در اين رسانه ها از روزنامه نگاران خواسته مي شود گزارش هاي خبري شان را در 500 کلمه خلاصه کنند.
دکتر شکرخواه مي نويسد :«کوتاه نوشتن خبر به معني قرباني کردن اطلاعات نيست، بعضي از روزنامه نگاران خيال مي کنند کوتاه کردن خبر يعني زدن چند پاراگراف از آن . اصلا چنين نيست . ايجاز در خبر و يا به ديگر زبان موجز نويسي به معني حذف کردن اطلاعات از خبر نيست .»
او در اين کتاب از تعبير مباني اقتصادي خبرنويسي ياد مي کند :«حتما تجربه تلگراف زدن را داشته ايد و يا دست کم متون تگرافي را ديده ايد .در تلگراف کل پيام به طرف مقابل مي رسد اما در کوتاه ترين شکل ممکن .» او مي پرسد چرا در تلگراف زدن سعي مي کرديم از واژه هاي کمتري استفاده کنيم ؟زيرا هر واژه براي ما هزينه اي به بار مي آورد .بنابراين از واژه هاي کمتري استفاده مي کنيم تا پول کمتري بدهيم نمي گويم خبر را به تلگراف تبديل کنيم اما فلسفه کوتاه نويسي در تلگراف شبيه کوتاه نويسي در خبر است .
همچنين در اين کتاب به ارتباط مهم اينترنت و روزنامه نگاري در جهان مدرن اشاره مي کند :«درباره بحث روزنامه نگاري اينترنتي بايد سميناري بگذاريم با عنوان اينکه روزنامه نگاري اينترنتي چه نيست ! يعني اين دو پديده آنقدر به هم گره خورده که امروز روزنامه نگاري در دل اينترنت معنا پيدا مي کند و ترجمه مي شود . به گفته اين استاد روزنامه نگاري اينترنت همان اتاق خبر سابق روزنامه هاست .اينکه روزنامه اي بگويد با تلکس و فاکس اداره مي شود و از اينترنت هم استفاده مي کند، به آن معنا نيست که اين روزنامه اينترنتي است .
سخت خبرها و نرم خبرها يکي از فصل هاي اصلي اين کتاب را تشکيل مي دهد بحثي که سالهاست در حوزه روزنامه نگاري مطرح است .نويسنده معتقد است :«شيوه اعلام ،نمايش و يا نگارش خبرها تا حد زيادي تکراري شده است ، اين تکرار که با نوعي بي روحي و خشکي نيز همراه است ،ضرورت تغيير رويه هاي قديمي را به دنياي خبر رساني تحميل کرده است ، به طوري که تقريبا مي توان گفت سبکهاي متعدد اما نزديک به هم در خبر نويسي ، اکنون به دو گونه تبديل شده اند :خبرهاي سخت يا سخت خبر و خبرهاي نرم يا نرم خبر.»
شکرخواه در اين کتاب مي نويسد :«سخت خبرها مضامين خود ر از مهم به غير مهم سازماندهي مي کنند . به ديگر زبان يک هرم وارونه در اين ساختار پنهان است که هر چه به نوک اين هرم وارونه نزديک مي شويد از اهميت اطلاعات کاسته مي شود . ساخت دايره اي نرم خبر به خواننده مي فهماند که خبر به پايان رسيده است اما رويدادي که عامل نوشتن اين خبر بوده ، در جهان واقعي ادامه دارد و هنوز به پايان نرسيده است .»
او با اشاره به اينکه به غير از جنبه ساختاري بايد به نرم خبرها و جزيياتي که در اختيار خواننده مي گذارند هم توجه کرد مي نويسد :«نرم خبرها بر خلاف سخت خبرها که با جزييات برگزيده در يک رويداد آغاز مي شوند ،با جزييات واقعي شروع مي شوند . نرم خبرها به جاي يک منبع چند منبع دارند ، از نقل قول مستقيم زياد بهره مي گيرند ،تحليلي هستند ، زبان غير رسمي تري دارند ، راوي خبر اول شخص است و اين يعني شاهد عيني بودن در يک رويداد . نرم خبرها همچنين از پيشينه بهره مي گيرند و بر خلاف سخت خبر که پيشينه در پايان آن مي آيد و با عباراتي چون لازم به ياد آوري است ، گقتني است ،شايان ذکر است همراه است . پيشينه را در بند بند خبر خرج مي کند نرم خبرها در اکثر موارد با پرسش به پايان مي رسند و يا با نقل قول و پيش بيني خواننده را در تعليق نگاه مي دارند تا وادار به تعقيب خبر شود . او در نهايت نتيجه مي گيرد نرم خبرها جذاب تر از سخت خبرها هستند .
