استاد بدیع‌الزمان فروزانفر فرزند آقاشیخ‌علی به سال ۱۲۷۶ شمسی و چهاردهم شهریور در بشرویه‌ی خراسان دیده به جهان گشود. او ادیب، نویسنده، مترجم، سراینده، پژوهشگر ادبی ایرانی و مدرس دانشگاه بود.
در زادگاهش با مقدمات تحصیل علوم آشنا شد. آنگاه به مشهد آمد و در محضر استادان بزرگ علوم اسلامی مشهد همچون ادیب نیشابوری، تحصیلات معمول زمان خود را به پایان برد.
حدود سال‌های ۱۳۰۰ و ۱۳۰۱ شمسی راهی تهران شد و در مدرسه‌ی سپهسالار حجره‌ای گرفت و به ادامه‌ی تحصیل در زمینه‌های گوناگون به‌ویژه فلسفه پرداخت.
هنوز در عنفوان شباب بود که در مدرسه‌ی سپهسالار به تدریس پرداخت و برای اینکه زیاد جوان جلوه نکند ریش انبوهی می‌گذاشت .
در سال ۱۳۰۵ شمسی برای نخستین بار سمت معلمی دارالفنون را یافت و در سال۱۳۱۴ آقایان سید نصراله تقوی، علی اکبر دهخدا و دکتر ولی‌الله نصر که عضویت هیئت ممیز دانشگاه را برای رسیدگی به رساله‌های فارسی و عربی داشتند کتاب و تحقیق در زندگانی مولانا جلال الدین بلخی، تألیف استاد فروزانفر را مورد ارزیابی قرار دادند و گواهینامه‌ی دکتری برایش صادر کردند.
عبدالحسین زرین‌کوب درباره‌ی فروزانفر می‌گوید: «در علوم اسلامی، در ادبیات عربی و علوم مربوط به بلاغت
معلومات وسیع را با حضور ذهن و قوه‌ی نقادی که بندرت در يك تن جمع می‌شود، همراه داشت به‌علاوه در تاریخ و رجال، در لغت و کتاب‌شناسی، نیز تدریجاً تبحر و احاطه کم‌نظیری به دست آورد و حافظه‌ی قوی تمام این اطلاعات را در هر زمان که لازم داشت در اختیار او می‌گذاشت با دواوين شعرا و کتا‌ب‌های مربوط به ادب و لغت بسیار مأنوس بود، و در کتاب‌شناسی معلوماتش به تعداد نسخه‌ها و تاریخ کتابت و قطع و‌شکل کتاب‌ها منحصر نمی‌شد. در تاریخ ادبیات با آنکه از تئوری‌ها و روش‌های امروزی اروپایی آن، چنانکه باید آگاهی نداشت طرز کارش چنان دقیق و محتاطانه بود که حتی حاصل کار شرق‌شناسان اروپایی از حیث عمق و دقت علمی بپای کار او نمی‌رسید، در نقد متون و آنچه امروز در ایران و تصحیح، می‌خوانند، هنوز شیوه‌ی کار درست را باید از کارهای او آموخت. معارف بهاء‌ولد ، معارف سید محقق ترمذی، کلیات شمس تبریزی و فيه مافيه مولانا که به وسیله‌ی وی طبع و تصحیح شد از حيث دقت در ضبط و اصابت در تصحیح قیاسی در شمار دقیق‌ترین نمونه‌های نقد متون به شمار می‌آید، تحقیقات وی در باب مأخذ قصص و تمثیلات مثنوی، مطالعاتش درباره‌ی احادیث مثنوی، خلاصه‌ی دو دفتر نخست مثنوی مولوی با تعليقات و حواشی، مجلدات سه گانه‌ی شرح مثنوی شریف که متأسفانه ناتمام ماند و حتی دفتر اول مثنوی را نیز تا آخر نرساند، او را یك محقق نستوه نشان داد.
کار او در باب عطار مشحون است از تحقیقات جالب و بی‌نظير رساله‌ی او در باب شرح حال مولوی نیز با آنکه اکنون چهل سالی از تألیف آن می‌گذرد هنوز درین باب مرجعی یگانه است.»
فروزانفر در ۱۶ اردیبهشت ۱۳۴۹ در تهران درگذشت.
