مینوی در ۷ بهمن ۱۳۵۵ در سن ۷۳ سالگی درگذشته است.
او دوران کودکی را در سامره گذرانده بود چراکه پدرش شیخ عیسی شریعت‌مداری طلبه‌ی فاضلی بود که در سامره نزد میرزا محمدتقی شیرازی تدریس می‌کرد. او تحصیلات مقدّماتی را در این شهر گذراند و در سال ۱۲۹۰ با خانواده به ایران برگشتند و در مدارس امانت و افتخاریه و سپس دارالفنون ادامه تحصیل داد.
صادق هدایت از هم‌درسان و دوستان او بود.
مینوی از سال ۱۲۹۹ ش به تحصیل در دارالمعلمین پرداخت، در همین دوره‌ها بود که آموزش زبان پهلوی را نزد پروفسور هرتسفلد آلمانی آغاز کرد.
او طی سال‌های بعد با محمدعلی فروغی و سید حسن تقی‌زاده آشنا شد.
در سال ۱۳۰۷ معاون دفتر سرپرستی محصلین در سفارت ایران در فرانسه شد، ولی پس از چند ماه با رئیس دفتر اختلاف یافت و به ایران بازگشت. در همان سال به ریاست کتابخانه‌ی معارف (کتابخانه ملی) منصوب شد.
با محمد قزوینی آشنا شد و روش نقد تحقیقی متون را نزد او فراگرفت.
در سال ۱۳۱۲ به ایران بازگشت و در تهیه و چاپ دوره‌ی شاهنامه با کتابفروشی بروخیم و با محمدعلی فروغی در تهیه‌ی خلاصه‌ی شاهنامه همکاری داشت. در همان سا‌ل‌ها مجدداً به انگلستان رفت و طی پانزده سال بعدی بیشتر در آنجا اقامت داشت که باعث شد با تعدادی از خاورشناسان سرشناس چون ولادیمیر مینورسکی، دنیسن راس، هارولد بیلی و والتر هنینگ آشنا شود.
در پی دعوت به کار از سوی دانشگاه تهران به ایران بازگشت و به تدریس در دانشکده ادبیات پرداخت. از سال ۱۳۵۲ در فرهنگستان ادب و هنر ایران بود. چندی بعد سرپرستی علمی بنیاد شاهنامه فردوسی را به‌عهده گرفت و تا پایان عمر به این کار ادامه داد.
خانواده‌ی مینوی در سال ۱۳۵۶ کتابخانه‌ی غنی او را به ملت ایران هدیه کردند که در سال ۱۳۶۲ رسماً بازگشایی و پذیرای پژوهشگران شد. این کتابخانه در‌حال‌حاضر به صورت واحدی از مدیریت کتابخانه‌های پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی اداره می‌شود که شامل تقریباً ۲۰۰۰۰ جلد کتاب به زبان‌های فارسی، عربی، اردو، انگلیسی، فرانسه، ایتالیایی و روسی است. این کتابخانه همچنین دارای نسخه‌های خطی و عکس در زمینه‌های ایران‌شناسی، اسلام‌شناسی، تاریخ، ادبیات و جغرافیا است.
