دربارهی کتاب
اين داستانها روايت واقع گرايانه و شخصي جونز است از زندگي سياهپوستان طبقه ي کارگري شهر نيويورک. او با خواندن کتاب دوبلينيها اثر جيمز جويس بر آن شد تا در اين مجموعه رويکردي مشابه به شهر نيويورک داشته باشد. اوميگويد:« مردم ديدگاه محدودي به نيويورک دارند. و من سعي کردهام تصوير واضح تري از شهر ارائه کنم.» نوشتن اين مجموعهي داستاني سه سال طول کشيد، گرچه از سالها پيش به اين داستانها فکر کرده بود. مي خواست شخصيتها و موقعيتهاي هر داستاني متفاوت و متمايز باشد. در گفتگويي با لارنس پي.جکسن در مجله ي افريکن آمريکن ريويو خاطر نشان ميکند: «نميخواستم کسي فکر کند داستانها همه از يک کيسه بيرون آمده اند. به گمانم اين يکي از دلايلي بود که نوشتنشان اينقدر طول کشيد.» جز داستان «روز نخست» که به وضوح نشانه اي از اتوبيوگرافي نويسنده را در بردارد ساير داستانها بازآفريني جامعهاي است که جونز در سالهاي 1950 و 1960 در آن بزرگ شد. در ادامه ي گفتگويش با لارنس پي.جکسن ميگويد:«زبان آهنگين سياهپوستان را به خاطر داشتم. به مرور، طي سالها اين چيزها را جذب کردم. من با شيوه ي شگفت انگيزي از حرف زدن بزرگ شدم.» شهر در اين داستانها خود يک شخصيت مستقل است. برخي شخصيتها در اين شهر گم شده اند و برخي ديگر «کمي راهشان را پيدا کرده اند.» به گفتهي يکي از منتقدان پابليشر ويکلي، جونز با اين «چهره هاي خردمندانه» و «تصاوير بي هياهو از معضلات اجتماعي هولناک» نامزد جايزه ي کتاب ملي شد. و جمله ي آخر اين که جونز به گفته ي خودش «درباره ي چيزهايي مينويسد که به ما کمک ميکند زنده بمانيم: عشق، بخشش، هوش و توانايي.»